Mazya Ayushyatil Savitribai Nibandh Marathi: माझ्या आयुष्यातील सावित्रीबाई फुले ही एक खूप मोठी व्यक्ती आहे. जेव्हा मी पहिल्यांदा शाळेत गेले, तेव्हा आमच्या शिक्षिकांनी सावित्रीबाईंची गोष्ट सांगितली. ती गोष्ट ऐकून माझ्या मनात एक वेगळीच भावना निर्माण झाली. सावित्रीबाईंनी मुलींना शिकवायला सुरुवात केली, त्या काळी कोणीही मुलींना शाळेत पाठवत नव्हते. पण सावित्रीबाईंनी हिम्मत केली आणि भारतातील पहिली मुलींची शाळा उघडली. मला वाटतं, त्या माझ्या आयुष्यातील खरी प्रेरणा आहेत.
आजी नेहमी सांगायच्या, “बेटा, पूर्वी मुलींना शाळेत जाण्याची परवानगी नव्हती. लोक म्हणायचे, मुली फक्त घरात राहून काम करायचं.” पण सावित्रीबाई फुले आणि त्यांच्या नवऱ्याने ज्योतिबा फुले यांनी हे बदललं. त्यांनी पुण्यात १८४८ साली मुलींसाठी शाळा सुरू केली. लोक त्यांना दगड मारायचे, चिखल फेकायचे, तरीही त्या थांबल्या नाहीत. आजी सांगायच्या तेव्हा माझे डोळे पाणावायचे. मी विचार करायचो, जर सावित्रीबाई नसत्या तर मी आणि माझ्या मैत्रिणी शाळेत येऊ शकलो नसतो. माझी मैत्रीण प्रिया म्हणते, “सावित्रीबाईंमुळे आज मी शाळेत येते आणि डॉक्टर होण्याचं स्वप्न पाहते.”
शाळेत एकदा आम्ही सावित्रीबाईंच्या जीवनावर नाटक केलं. मी सावित्रीबाईंची भूमिका केली. जेव्हा मी स्टेजवर उभी राहून म्हणाले, “मुलींनो, शिका! ज्ञान घ्या!” तेव्हा सगळे टाळ्या वाजवायचे. त्या दिवशी मला खूप अभिमान वाटला. आमच्या वर्गात एक मुलगा आहे, रोहन. तो पूर्वी म्हणायचा, “मुली फक्त खेळायच्या नाहीत का?” पण सावित्रीबाईंची गोष्ट ऐकल्यावर तो बदलला. आता तो म्हणतो, “सावित्रीबाईंनी दाखवून दिलं की मुली काहीही करू शकतात.” असे छोटे-छोटे प्रसंग माझ्या आयुष्यात घडले आणि सावित्रीबाई माझ्या मनात घर करून गेल्या.
मला आठवतं, बालपणी मी आणि माझी बहिण खेळायचो. मी म्हणायचो, “मी क्रिकेट खेळेन, तू बाहुल्या घे.” पण आई म्हणाली, “नाही, दोघांनीही सारखं खेळा आणि शिका.” आईने सावित्रीबाईंची गोष्ट सांगितली. तेव्हापासून मी समजलो की मुलगा असो की मुलगी, दोघांना समान संधी मिळायला हवी. सावित्रीबाईंनी हे शिकवलं. त्यांनी फक्त शाळा उघडली नाहीत, तर विधवा महिलांना आधार दिला, अनाथ मुलांना घरी घेतलं. त्यांचं आयुष्य खूप कष्टाचं होतं, पण ते नेहमी हसत राहिल्या.
हे पण वाचा:- झाडाची आत्मकथा निबंध मराठी: Zadachi Atmakatha Nibandh in Marathi
आज मी इयत्ता सहात शिकतो. रोज शाळेत येताना मला सावित्रीबाईंची आठवण येते. त्या म्हणायच्या, “शिक्षण हे ज्ञानाचं प्रकाश आहे.” मला वाटतं, माझ्या आयुष्यातील सावित्रीबाई म्हणजे एक दीपस्तंभ आहेत. त्यांच्यामुळे मी मेहनत करतो, चांगलं वागतो आणि इतरांना मदत करतो. माझ्या मित्र-मैत्रिणींनाही मी त्यांची गोष्ट सांगतो. सावित्रीबाई फुले यांच्यासारखं धैर्य आणि प्रेम प्रत्येकाने ठेवावं. त्यांच्यामुळे आज आपण सगळे शिकतो आहोत आणि मोठं होऊन देशासाठी काहीतरी करू शकतो.
सावित्रीबाई फुले यांचं आयुष्य मला नेहमी प्रेरणा देतं. माझ्या आयुष्यातील सावित्रीबाई म्हणजे माझी गुरू, माझी आईसारखी. त्यांच्यासारखं बनण्याचं स्वप्न मी पाहतो. तुम्हालाही सावित्रीबाईंची गोष्ट आवडली ना? शिका, मेहनत करा आणि इतरांना शिकवा. सावित्रीबाईंचा जय हो!
2 thoughts on “Mazya Ayushyatil Savitribai Nibandh Marathi: माझ्या आयुष्यातील सावित्रीबाई निबंध”